Zamanı Durduran Çiçek

Rüzgâr Vadisi’nde her sabah kuşlar şarkı söyler, kelebekler dans ederdi. Vadinin en güzel yerinde ise minik, mor yapraklı bir çiçek yaşardı. Adı Liva’ydı. Her sabah güneşe gülümser, akşam olunca başını eğip uyurdu.

Bir sabah içini bir huzursuzluk kapladı.
“Her gün aynı şeyleri yaşıyorum,” dedi içten içe. “Açıyorum, kapanıyorum, açıyorum… Keşke zaman bir günlüğüne dursa da dinlensem.”
Rüzgâr, bu dileği duydu ve fısıldadı: “Gerçekten ister misin?”
Liva tereddüt etmeden, “Evet!” dedi.

Bir anda etraf sessizleşti. Kuşların kanatları havada kaldı, kelebekler dondu, bulutlar bile hareket etmeyi unuttu.
Liva şaşırdı. “Ne güzel! Artık hiç değişmiyor!” dedi sevinçle.
Ama zaman geçmedikçe güneş de batmadı, yağmur da yağmadı. Rüzgâr esmediği için tohumlar uçmadı, arılar gelmedi.

Günler geçtikçe Liva’nın toprağı kurudu. “Rüzgâr, lütfen konuş benimle!” diye bağırdı ama hiçbir ses gelmedi.
O zaman anladı ki, hayat değiştikçe güzeldi. Gün batmasa sabahın anlamı olmazdı.

Sonunda başını eğip dua etti:
“Zaman tekrar aksın. Çünkü her an bir mucizeymiş ben fark etmemişim.”

Rüzgâr yavaşça esmeye başladı. Kuşlar yeniden öttü, kelebekler uçtu. Liva, yapraklarındaki ilk yağmur damlasını hissedince gülümsedi.
“Artık açıp kapanmak bana sıkıcı gelmiyor,” dedi. “Çünkü her gün yeni bir hediyeymiş.”

O günden sonra Liva, rüzgârın estiği her sabah minnetle eğildi. Vadinin diğer çiçekleri onun huzuruna hayran kaldı. Çünkü o artık zamanı durdurmaya değil, yaşamaya aşıktı.

Ve rüzgâr her estiğinde, vadinin içinden bir fısıltı duyulurdu:
“Zaman geçer, güzellik kalır.”

Bu masaldan öğrendiğimiz ders:
Hayat, değiştikçe anlam kazanır. Her günün kıymetini bilmek, zamanı durdurmaktan daha değerlidir.